عبور از سال بحران‌ها      

365 روزی که از سال 1401 گذشت را کمتر می‌توان با سال‌های قرن پیش مقایسه نمود زیرا آنچه بیاد مانده. لحظات نفس‌گیری بود تا نحسی عدد 13 ضرب شصت خود را به دولت در ورود به اولین ماه‌های خود نشان دهد درحالی‌که حاشیه این سال مملو از تغییر گفتمان‌های رسوب‌کرده طی دهه‌های گذشته بود تا دولتمردان را ناچار سازد بدون هیچ واسطه‌ای پای صحبت‌ها و مطالبات به‌حق مردم بنشینند که حداقلی از طرح‌های نیمه‌کاره و به بن‌بست رسیده مادی و معنوی نیز افتتاح یا روی میز گذاشته شوند که نمونه آن رتبه‌بندی معلمان بود و توانست پس از ده سال این کشتی به‌گل‌نشسته، تکانی به خود بدهد و بخش قابل توجهی از آن اجرایی شود که سند این نهاد تحت عنوان تحول بنیادین آموزش‌وپرورش در سال ۱۳۹۰ به تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی رسید و فصل هفتم آن سخن از ارتقای جایگاه معلمان داشت تا این قشر از جامعه بتوانند با هم‌ردیف‌هایشان در دانشگاه‌ها از حداقل 80 درصدی حقوق بهره‌مند شوند. البته این طرح طلایی طی دهه گذشته هم می‌توانست اجرایی شود اما بهانه‌های جورواجور این فرصت مغتنم را سوزاند و اولین خبر خوش پیرامون آن سال 98 در فصل بودجه‌بندی به گوش رسید تا نمایندگان مجلس در جریان بررسی لایحه نظام رتبه‌بندی معلمان با ماده ۶ آن و 181 رأی موافق و شش رأی مخالف و پنج رأی ممتنع از مجموع ۲۳۲ نماینده حاضر در مجلس موافقت کنند و در ادامه نظام سلامت هم در این سال از فیوضات بی‌بهره نماند تا قانون تعرفه گذاری خدمات پرستاری ۱۴ سال بر زمین مانده با توصیه مقام معظم رهبری وارد فاز اجرایی شود. این قانون در ششم تیرماه 1386 در مجلس شورای اسلامی به تصویب رسیده بود و 13 تیرماه همان سال به تأیید شورای نگهبان رسید و حالا در این سال مطابق تبصره ۲ آن آیین‌نامه اجرایی با همکاری وزارت بهداشت و هماهنگی وزارت رفاه در چهارچوب سرانه مصوب تعرفه سالانه پس از تصویب شورای عالی بیمه و هیئت‌وزیران و تأکید مقام معظم رهبری در تاریخ سی‌ام آذر ۹۹ در مراسم روز پرستار پس از ۱۴ سال مسکوت ماندن روند اجرای آن به جریان افتاد و آیین‌نامه هشت ماده‌ای این قانون در ۶ مرداد ۱۴۰۰ در جلسه هیئت‌وزیران تصویب و در سال ۱۴۰۱ با ردیف بودجه 5 هزار میلیارد تومانی اجرایی شد که گامی بزرگ به‌حساب می‌آید؛ اما ریسک‌های بزرگی هم در سال ۱۴۰۱ به وقوع پیوست که شاید اجرای هریک از آن‌ها به بی‌باکی و شجاعت و شهامت بالایی نیاز داشت ازجمله حذف ارز ترجیحی دارو و انتقال پرداخت آن به بیمه‌ها هم انجام گرفت. کلمه «دارویار» اسم شب برای گشایش این بن‌بست چند ده‌ساله در بحث بهداشت جامعه بود و اگرچه با اجرای آن قیمت اقلام دارویی به‌شدت افزایش یافت اما قرار شد این تفاوت فاحش از جیب مردم پرداخت نشود و در عوض قاچاق محصول استراتژیک به خارج از کشور کاهش یابد و یارانه سلامت نیز به بیماران تعلق گیرد. آنچه موفقیت این طرح را دوچندان می‌کرد گسترش پوشش بیمه‌ای برای تعداد بیشتری از داروها و تحت پوشش قرار دادن تمامی افراد فاقد بیمه بود که نگرانی را از وضعیت پرداخت افراد فاقد بیمه و داروهایی که تحت حمایت بیمه قرار نداشتند هم کاهش می‌داد. بر اساس آمارهای ارائه‌شده از سوی نهادهای متنوع و مختلف در جمع بالغ‌بر ۶ تا 9 میلیون نفر از آحاد جامعه تحت پوشش بیمه‌ها نبودند و از سوی دیگر تنها یکهزار و هشتصد تا حداکثر دو هزار قلم از داروهای موجود را بیمه پوشش می‌داد و بیش از این رقم به‌صورت آزاد عرضه می‌شد که متأسفانه با گران شدن آن‌ها فشار همچنان بر دوش مصرف‌کننده خواهد بود و برای این اساس طی سال گذشته تلاش شد پوشش بیمه‌ای افراد فاقد حمایت نیز انجام پذیرد و یکصد قلم از داروهای پرمصرف هم که جزء بیمه نبودند تحت پوشش قرار گیرند تا نوبت تعیین تکلیف ۳۶۶ قلم داروی ضروری و پرمصرف بیماران مزمن مانند دیابت، قلبی و عروقی فرا رسد، دراین‌باره مجتبی بوربور، نایب‌رئیس اتحادیه واردکنندگان دارو گفته است: «جامعه باید بپذیرد دارو نمی‌خواهد گران شود، داشتن دارو و در دسترس بودن آن با قیمت مناسب و رایزنی با سیاست‌گذاران و دولت برای پوشش بهتر، بهتر از سرگردانی و نداشتن امنیت در حوزه تأمین داروست.» اما در بحث فیزیکی درمان باید به افتتاح کلان بیمارستان هوشمند حضرت مهدی «عج» همزمان با میلاد منجی عالم بشریت اشاره نمود که در تراز جهانی است تا با 880 تخت و 108 هزار مترمربع ظرفیت قابل توجهی را برای رفع چالش‌های موجود ایجاد کند. فراموش نکنیم بخش بهداشت کشور طی سه سال گذشته با یکی از بحرانی‌ترین دوران‌های خود در طول تاریخ مواجه بوده که توانسته است همسو با دیگر کشورهای مطرح جهان با ویروس کرونا مبارزه کند و در این میان هزینه‌های بالایی را هم پرداخت کرده و امروز اگر توانسته است گام‌های بلند بردارد و طرح‌های کلان را عملیاتی نماید، به‌نوعی معجزه شباهت دارد که باید سپاسگزار آن بود و متذکر شد که هنوز در این زمینه و با دیگر مشکلات موجود و مبتلابه جامعه گام‌های نخستین را برداشته‌ایم و تا رسیدن به ایده آل‌ها راهی طولانی در پیش است درحالی‌که تا حدودی از بحران‌های مقطعی عبور
کرده‌ایم. ادامه دارد